Δύο άντρες είναι η αιτία και ο λόγος της παρούσας – σημαντικής για την πόλη μας και για την ιστορία της και για την εικόνα της – σύναξης. Ο πρώτος, ο ένας, είναι ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΔΟΥΝΙΑΣ. Ο εκ Πραστού Κυνουρίας οπλαρχηγός, επαναστάτης, αγωνιστής και τελικά πρωτοπορθητής και απελευθερωτής της Τριπολιτσάς την άγια εκείνη ημέρα, την Παρασκευή της 23ης Σεπτεμβρίου 1821. Σύμφωνα με το σχέδιο και τις εντολές του πρώτου και κορυφαίου και ηγέτη του Αγώνα, του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ο Δούνιας για πέντε περίπου μήνες είχε την τιμή και την ευθύνη για την επιτήρηση και τον έλεγχο της σημαντικότερης και μεγαλύτερης πύλης του επτάπυλου τείχους που περιέβαλε την πόλη, της πύλης (και της τάπιας) του Ναυπλίου – ακριβώς στον χώρο που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή, ακριβώς μπροστά από τον ιερό ναό της Μεταμόρφωσης του Κυρίου, ναός που βρισκόταν έξω του τείχους. Και η ικανότητα του Πραστιώτη πολιορκητή, οι συνθήκες και η μοίρα, αν θέλετε, συντέλεσαν ώστε αυτός πρώτος και οι άνδρες του να ανεβούν στο τείχος, να στρέψουν το κανόνι του εναντίον των εχθρών, να ανοίξουν την πύλη… Αλλά περί αυτών ο ομιλητής της εκδήλωσης ( ο κ. Χαλκιάς).
Ένα ζήτημα, βέβαια, είναι το πώς αντιμετώπισαν τον πορθητή η Ιστορία, η Πολιτεία, η Τρίπολη. Ποια θέση του έδωσαν στις σελίδες της, πόσο στάθηκαν στην χήρα και στα ορφανά του, πώς και αν τον ετίμησαν. Ως προς το τελευταίο, ως προς την πόλη που συνελευθέρωσε, ως προς την ιστορική Τριπολιτσιά και την σημερινή Τρίπολη, έχω να πω ότι ενωρίς του αφιέρωσε μικρή οδό – ακριβώς στο σημείο που ο ίδιος ανακήρυξε ελεύθερο. Ύστερα, πριν από περίπου 50 χρόνια, τοποθέτησε προτομή του στο σημείο όπου από σήμερα ο επιβλητικός ανδριάντας του. Όσο για τα τιμωμένα οστά του – ετάφη στο παλιό νεκροταφείο της Αγίας Βαρβάρας – μάλλον δεν τα αντιμετωπίσαμε καταπώς τους έπρεπε…
Δυστυχώς, μόνον η Εκκλησία (φαίνεται πως) φέρεται με σεβασμό και στοργή στα άγια λείψανα των μαρτύρων της. Η Πολιτεία και η Κοινωνία όχι…
Και έρχεται τώρα ένας άντρας και έρχομαι τώρα στον δεύτερο άνθρωπο, τον και κύριο αίτιο της σύναξης. Χαρά και τιμή μου που τον έχω απέναντί μου, χαρά και τιμή μας που τον έχουμε ανάμεσά μας. ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ… Το παιδί που με τις στερήσεις και τις αγωνίες των δεκαετιών του 1950 και 1960 μεγάλωσε στην οδό Δούνια, το παπαδοπαίδι του παρακείμενου ναού, ο μετανάστης που στις Η.Π.Α έγινε Κρίς Κάλας και επέτυχε και ευδοκίμησε και τιμά το όνομα της πατρίδας μας και, προπαντός , της Τρίπολης, είναι και πάλι κάτοικος της πόλης μας, συνδημότης μας. Και ενδιαφέρεται για τον τόπο του, για τον τόπο μας, και δείχνει δρόμους και δράσεις για τους επιτυχημένους πολίτες, για κάθε πολίτη. Νοιάζεται για την Τρίπολη, για την ιστορία της, για τις ανάγκες της, για την εικόνα της. Και επεμβαίνει και παρεμβαίνει θετικά και παραδειγματικά.
Με τον ανδριάντα που εφεξής θα κοσμεί την Πύλη του Ναυπλίου ο Κρίς που έγινε πάλι, που θεωρώ ότι ήταν πάντα, Χρήστος συνεχίζει την αρχαία και αδιάκοπη παράδοση των Χορηγών, των ευεργετών. Τον ευχαριστώ ως δήμαρχος, ως εκπρόσωπος όλων των συνδημοτών του, και τον συγχαίρω. Και σκέπτομαι ήδη το πώς ο δήμος, η πόλη, θα τιμήσει ένα άξιο τέκνο της, που είμαι βέβαιος ότι πολλά θα της προσφέρει ακόμη: με την σοφία του, με την μεγαλοψυχία του, με τις ιδέες και τις πρωτοβουλίες του. Πώς θα τον τιμήσουμε… Διότι, «Άθλα γαρ αρετής οις κείται μέγιστα, τοίσδε και άνδρες άριστοι πολιτεύουσι» διαβάζουμε στον Επιτάφιο του Περικλέους. Ένα άθλο, ένα βραβείο σήμερα για τον Μανώλη Δούνια. Ένα άθλο αύριο για τον Χρήστο Καλογερόπουλο. Και τιμή και συγχαρητήρια στον καλλιτέχνη, στον εικαστικό Γιάννη Μπάρδη, που λίαν επιτυχώς υλοποίησε την θέληση του χορηγού και χάρισαν στην πόλη ένα μνημείο ες αεί.
Σας ευχαριστώ.
Κώστας Τζιούμης
Δήμαρχος Τρίπολης
